Wanneer elke prikkel als een doorn je brein inschiet 

Er zijn veel studenten die op hun school veel last hebben van prikkels. Student Dean Schaap van het ROC van Twente loopt door zijn schoolgebouw en deelt zijn beleving van de algemene prikkels. 

‘Vandaag betreed ik dit schoolgebouw, ROC van Twente in Enschede, met een plan. Dat plan houdt in dat ik bewust ga beschrijven hoe alle geluiden en lichten, in verschillende ruimtes in de school, impact op mij hebben. Dus echt vanuit mijn eigen perspectief, ongefilterd. Waar sommigen een grote hoeveelheid dopamine zouden aanmaken bij het horen van lachende mensen in de gang, kom ik met elk woord en elke echo een procent dichter bij een meltdown. 

Vrijdag, de redactiedag bij Mediaredactiemedewerker; bruisend, actief. Mijn focus wordt hier en daar afgenomen door een stekker die het stopcontact in wordt gedrukt, of het studentenoverleg. Mensen lopen rond, bonken met hun schoenen op de krakende vloer. 

Hoe meer mensen praten, hoe luider de groepjes om hen heen beginnen met lachen en communiceren. Het galmen van pauzerende studenten in de gang voegt zich toe aan de symfonie van prikkels. 

Nu kom ik op een punt dat ik bijna alles hoor, dus het is automatisch tijd dat de lampen als een soort  stekels uit het plafond schieten. Apart van dat is dit geluidsniveau nog aardig te doen. Als ik diep adem haal, en nog niet teveel binnen heb gekregen deze dag, is dit te doen. ( werkwoord toevoegen) Niet optimaal, maar mogelijk. 

Dus het klaslokaal onder rustig overleg: 40% overprikkelend. 

Mentaal bereid ik mij voor op fase twee: de gang, en de zitplekken daar. Mijn brein eist volle aandacht, dus ik val in dagdroom-modus. Ik heb begrepen dat dit er vrij abstract uit kan zien, en de zorg dat mensen denken dat ik er gestoord uitzie doet me nog verder vallen, vallen in mijn brein. Alles ziet er uit als een camera die geen focus kan pakken. 

Eenmaal wakker, zijn de lichten zelfs nog feller. Ik haal diep adem en pak mijn spullen voor fase twee. 

Er zijn echo’s, heel erg veel echo’s op de gang. Het lijkt wel alsof ik mensen nog kan horen vanuit de andere kant van het gebouw. Ook hoor ik verbazingwekkend veel gerinkel van sleutels en gepiep van schoenen op de gymzaal-achtige-vloer. De schelle kraak van kluisjes, en gesprekken die hun eb en vloed kennen. Ze golven op hun echo’s, komen en gaan. Er is hier nu bijna niemand, iedereen zit in de les. Echter vullen hun stemmen de lucht, en die stemmen zijn verrassend luid. 

Daarnaast is het gezoem van die ene automaat erg aanwezig. Het duurt steeds langer om een zin dit document in te drukken en de lichten zijn feller dan in het lokaal. De elektrische geluidsgolven prikken recht door mijn lichaam heen, statisch en hectisch. 

Ik begin met die gekke schokken, die gekke schokken die door mijn lichaam schieten wanneer het niet meer weet wat het met alle prikkels aanmoet. Vergelijkbaar met wat je hond doet na elke interactie. Een schok beweegt omhoog via mijn ruggengraat naar boven en ik schud het van me af. 

Vaak schrikken mensen hier van, of begin ik me zorgen te maken dat ze er wat van vinden. 

Al met al is de zitplek op de gang: 65% overprikkelend. 

Ik loop de kantine in, in volle verwachting die zee in te vallen, die zee die het voorheen altijd was. Echter heb ik er geen rekening mee gehouden dat ik dit aan het doen ben wanneer de meeste mensen zich in een klaslokaal bevinden. Nu er maar een paar, vrijwel allen luide, vriendengroepjes op de bankjes zitten, praten en lachen, heb ik een betere impressie van alle geluiden die normaal óók nog onder al die conversaties liggen. 

Kassa. Een soort koeling of iets anders dat een mechanisch lied neuriet. Gekraak, geritsel, gewandel. 

Er zijn mensen dichterbij komen zitten, er zijn in het algemeen meer mensen binnen gestroomd. Geritsel van verpakkingen. Op spitsmomenten hou ik het hier normaal nog geen vijf minuten vol, zonder mijn oortjes in te pluggen. Maar als het rustig is, is het best te doen! 

De apparatuur is vrij hinderlijk, ook zijn de paar groepjes die met verpakkingen kraken, filmpjes aan elkaar laten zien en luid bespreken wie ze wel en niet mogen, niet erg fijn voor het oor. Maar ik zou het hier best voor een half uurtje tot een uur volhouden. 

De kantine op een rustig moment: 25% overprikkelend.

BONUS- kantine op spits momenten: 85% overprikkelend.

Haal ik de 100%, dan ben ik wat verder van huis, dan loopt de emmer over, en krijg ik niets meer mee. Natuurlijk is die toename te remmen door zoveel mogelijk rust op te zoeken, of oortjes in te doen. De emmer leeggooien gaat niet altijd even makkelijk. Vaak helpt het om me creatief te uiten, of gewoon ouderwets… even huilen.’